مهربان دیروز و بی وفای امروز ... !!!

مهربان دیروز و بی وفای امروز ... !!!

ما کجا اشتباه کردیم ؟

آنجا که گذاشتم تا لرزش دستانم را ببینی ؟

آنجا که صــــدایم لـــــرزید وقتی صــدایت زدم ؟

یا در همان نگـــاه اول که غرق نگاه تــــــو شدم ؟!

چه آسان می توان با هم شکست ...

من با تــو شکستم و تــو با من .

حال این تکه پاره های من بی تــــو چه کنند ؟

حال من مانده ام و حرف های فرو خورده !

من مانده ام و یک دنیـــــــــــا حرف !

من مانده ام و یک عالــــم بغض !

شانه هایم می سوزد

دست هایم هنوز می طپد

پیشانی ام هنوز سرخ و گونه هایم برافروخته مانده

و لب های پاره پاره ام از درد می سوزد .

نماندی تا بمانی و افسانه شوی ...

و حال من مانده ام با نگاه تــــو که در پشت پلک هایم غوغایی به پا کرده ست .

خیلی سنگینم ...

دیگر نه در چشمان تــــو می توانم خود را خالی کنم و نه بر روی شانه هایت !

می خواهم حرف هایم را با چشمانت بگویم ...

چشـــــــمانی که مـــــرا ربود

خیــــــــــس کــــــــــــرد

در خود غــرق ساخت

« و بعد گوشه ای رها نمود »

گفته بودم نگذار بین « من » و « تــــو » یکی را انتخاب کنم .

خودت خوب می دانستی که « تــــو » را بر می گزینم .


مُشت آخر را بر خودم کوبیدم و ...

« شکســــــــتم »